Eerst een goede plek vinden om de kerstdrukte te ontlopen in Noord Namibië en dan naar Kgalagadi voor een maand in de bush. Gek he? Het komt toch weer anders dan we vooraf kunnen bedenken.

We nemen alle tijd in dit kleurige, warmhartige land aan het grote meer. Uitgestrekte stranden, vissersboten, koffie drinken en een praatje met wie er voorbij komt. Ontspannend in plaats van spannend. Net vakantie.

We staan klem. Een ossenkar voor ons en een varken op de fiets naast ons. Het is de eerste markt die we in Malawi tegenkomen. Kleurig en geurig. Zo gaan we er nog meer zien.

Wordt het dobberen op het meer of worden we aan een boom gehangen? Opeens lijkt de oversteek over Lake Kariba met een pontoon een iets minder goed plan

Het is een route door veel nationale parken geworden. En veel gezelschap. Central Kalahari in Botswana, Hwange en Mana Pools in Zimbabwe, South Luangwa, North Luangwa en Liuwa Plains in Zambia Tot de regen ons stopt

Botsende beesten, stampende hoeven en lawaaiig geloei. Het is chaos als we een groep gnoes op ons af zien rennen. Er hangt alleen een hangmat tussen ons en de horde.

Op stap met zijn achten? Niets voor ons. Dachten we. Maar dat was voordat we in Zimbabwe naar de ‘game count’ gingen

Het is vrijdagmiddag en de brandwacht zet nog even vaart achter hun gecontroleerde grasbrand. De olifanten trekken zich er niets van aan maar wij vinden de aktie wat minder geslaagd

Een kleine zwarte auto met donker getinte ramen blokkeert onze doorgang. We horen zware bassen en zien een diamantje in een voortand glinsteren We zijn in Zuid-Afrika. Ergens op een afgelegen modderige weg. 

Het leven van een Jack Russell in Mozambique is behoorlijk avontuurlijk. En soms knap ingewikkeld. Vooral als je op reis mee mag naar onbekende, blinkende witte stranden.

Olifanten, ons vervelen ze nooit. We kennen ze als grote, vriendelijke, slimme giganten. Maar dat beeld verandert snel als we door Ghonorhazou in het zuiden van Zimbabwe trekken.

Een muis, een gescheurde remleiding en een lege accu. In de eerste weken komen we een paar vervelende hindernissen tegen. Maar daarna kan de reis echt goed beginnen.

In November 2020 wagen we de sprong. Met een, vanwege Corona, bijna leeg vliegtuig worden we gastvrij ontvangen in Kampala om een, in meerdere opzichten, bijzondere reis te maken naar Namibie.

Eindelijk zien we de woestijn-olifanten en worden we verrast met een groen ei op een bijzondere plek. Na alle dieren in Etosha trekken we naar de stilte in het ruige Kaokoveld. 

Wakker worden in de woestijn en besluiten dat je die avond sushi’s wilt eten aan de Atlantische Oceaan. Kan het nog beter?

Het is lang geleden dat er zoveel regen gevallen is in Namibië. Hoe dat water zijn weg vindt in de woestijn ondervinden we aan den lijve in Sossusvlei

Tussen alle lege kampeerplekken zijn daar opeens ook bekenden. En bekende onbekenden. Juist die afwisseling kleurt onze lange reis van Nairobi naar Windhoek.

Kamperen op 3100 meter, kamelen in de woestijn, neushoorns in een verdronken park en een koloniaal rafelrandje. Om zomaar wat te noemen. We zijn in Kenia en we zijn er een beetje stil van

Na acht maanden zijn we terug op Oegandese bodem waar Harry op ons wacht. Gepoetst en gezeemd. Wij zijn inmiddels getest, getemperatuurd en uitgebreid gedesinfecteerd. Het gaat allemaal wat anders dan anders 

We hebben 8 weken om vanuit Uganda, Kenya uitgebreid te verkennen. Het loopt anders. Eind maart reizen we onverwacht vroeg terug naar Nederland na de aankondiging dat het vliegverkeer wordt gestopt ivm het Corona-virus.

Het is onwerkelijk. Op maandag kamperen we, ver in noordelijk Kenia, vertederd bij de baby-olifanten en op vrijdag lopen we een bijna leeg vliegveld binnen, onderweg naar huis.

Onze route vanaf Windhoek naar Kampala. We reizen via Botswana, Zimbawe, Zambia, Malawi, Tanzania, Kenia naar Oeganda vanaf september 2019 tot december 2019

We zijn terug in Oeganda en we beginnen onze reis waar we vorige keer gebleven waren. In Jinja. Met prachtig uitzichtt op de Victoria Nijl onze uitvalsbasis onderweg naar Kenia.

In Maart 2019 rijden we vanuit Windhoek naar Kaapstad en ruilen onze Harry 1 om met Harry 2. Onze bestemming deze keer is Tofo in Mozambique.

We staan gewoon vast. We kamperen bij Jungle Junction, een bekende standplaats voor overlanders in Nairobi en het stortregent. Er zit niet anders op dan het water een paar dagen uit te zitten.

Afrikaanse logica. Soms zien we het aankomen en soms worden we er door overvallen. Saai is het nooit.

'Give me my Money' is geen uitzonderlijk verzoek als je door Afrika reist. De vraag die Soshi, een verlegen tiener in een verschoten korte broek en een versleten T-shirt stelt, is echter van een andere orde.

We installeren ons, moe en zweterig, voor een sundowner aan de Luangwa-rivier. Er klinkt gezoem om ons hoofd. En daar blijft het niet bij. 

Vroeg in de ochtend worden we ruw uit onze slaap gehaald door luid getoeter en angstaanjagend gekrijs, gevolgd door gekraak en geraas. Het prachtig beschilderde, riet-gedekte toiletgebouw is niet meer.

Een gospelkoor bij de grens en zandduivels die ons venijnig in de ogen prikken. Welkom in Botswana in Oktober

Vanaf Windhoek zijn wij onderweg naar Oeganda. Via Botswana, Zimbabwe, Zambia, Malawi, Tanzania, Kenia rijden we naar Uganda. Vanaf Malawi gaan we Oostelijk Afrika vullen met onze blogs en foto's

Lawaaiige olifanten in Elephant Sands, stille zoutpannen rond Sua en een heerlijk koud biertje in goed gezelschap van grote mannen met harige benen vlakbij Maun. Wat valt er nog meer te wensen?

Als we de oceaan tussen de talloze palmbomen zien glinsteren, weten we dat we er bijna zijn. Inhambane voorbij en dan opent zich het zicht op de blauwe Lagoon van Tofo. We zijn weer terug. Alsof we nooit weg zijn gegaan.

Een grotere overgang is bijna niet mogelijk. Het aantal decibels is indrukwekkend en onze bekers trillen bijna de auto uit als de enige kampeerplek die we kunnen vinden zich midden in het feestgedruis bevindt

Twee jaar geleden waren we ook al in de Kgalagadi. Het was er toen zo groen, dat we ons afvroegen hoe we daar ooit dieren konden 'spotten'. Dit keer is het kurk- en kurkdroog. Maar dat maakt het niet gemakkelijker.

Tweehonderdvijftig kilometer leegte, onderweg naar een pan waarvan de naam altijd wel aanleiding is voor een giechel of een opmerking. Ik zie Ed een paar keer fronsend op ons nieuwe metertje tikken.

Er ligt een dode zebra op ons pad. En er staan auto's omheen. Zou er een ongeluk gebeurd zijn?

Nadat er veel containers bij Vlieland overboord gegaan zijn, is het toch weer spannend om onze nieuwe Landcruiser op de boot te zetten.Wij gaan zelf onderweg vanuit Windhoek waar we onze andere Landcruiser gestald hebben