De leeuwen van de Karoo

Er ligt een dode zebra op ons pad. Zijn zachte witte buik glanst kwetsbaar in het middaglicht en onttrekt, in eerste instantie, de blauwige, uitpuilende ingewanden aan ons zicht. Er staan auto’s bij en er lopen rangers rond van het Karoo Nationalpark, waar wij een aantal dagen kamperen. Is er misschien een ongeluk gebeurd?

Als net gecertificeerde EHBO’er wil ik natuurlijk geen gelegenheid voorbij laten gaan om mijn nieuwe vaardigheden te oefenen, dus stappen we uit. Ed ziet dat de zebra een strakke strop om zijn nek heeft. Ook dat is apart. Een suïcidale zebra lijkt niet heel logisch. En dan zien we ze opeens. Twee leeuwen.  Een grote man met enorme manen en een gespierd vrouwtje. Verdoofd voor onderzoek,  blijkt later, met een beschermend lapje over hun ogen (zodat het opstuivende zand hun ogen niet beschadigt). De vers-geschoten zebra is het lokaas voor de leeuwen en de rangers zijn druk in de weer met het wisselen van een band (met een zendertje) , bloedonderzoek en andere zaken waar wij geen kaas van hebben gegeten.

‘We hebben ook nog ien mannetjie in die bakkie’  vertelt een van de parkwachters, hal in het zuidafrikaans. In de laadbak vanéén van de auto’s ligt een jong-volwassen mannetjesleeuw die later in een ander park geplaatst zal worden. Enerzijds is er kans op inteelt omdat met het beperkte aantal leeuwen in het park er een gerede kans is dat deze stevige leeuw alleen maar een dame vindt binnen zijn eigen bloedlijn. Anderszijds is er ook een kans dat de imposante vader van het stel hem als potentiele concurrent uit de groep en uit het park zal verjagen. Hij loopt dan het risico op een van de omliggende boerderijen doodgeschoten te worden omdat hij nu eenmaal een bedreiging vormt voor het vee dat op de vlaktes graast. Met het snel teruglopende aantal wilde leeuwen willen de rangers dat liever voorkomen en hebben een mogelijkheid gevonden hem te verplaatsen naar Addo Nationalpark, elders in het land

 Hij vult met zijn imposante gestalte de hele laadbak. En alsof we nog niet genoeg gezien hebben om het gevoel te krijgen dat we in een Discovery-documentaire zitten, mogen we zelf ook bij de andere drie leeuwinnen kijken die verdoofd verderop in het veld liggen.  De rangers geven geduldig en vriendelijk antwoord op alle vragen en nodigen ons uit om te blijven kijken als ze de leeuwen hun injectie geven om weer bij komen. Eerst wat wiebelig maar daarna fel en snauwerig, ontwaakt de grote man. Twee jonge leeuwinnen staan alweer snel op de been en plagen de grote baas wat flirterig met zwiepende zwaaistaarten. De grote leider is hier maar matig van gediend en probeert, zonder erg veel succes, hardhandig de orde in zijn groep te herstellen. We blijven kijken tot de zon achter de bergen verdwijnt en ons trakteert op een zonsondergang die bijna onecht lijkt, zo mooi van kleur. Dat de lastige twintig kilometer terug naar ons kamp in het pikkedonker afgelegd moet worden, nemen we voor lief. Kunnen we gelijk onze nieuwe schijnwerpers uitproberen.  

Een week later doen we Sutherland aan. Daar krijgen we de kans om de maan van heel dichtbij te bekijken. Zelfs zo dichtbij dat we de kraters op het oppervlak kunnen onderscheiden. Er staat een sterrenobservatorium in dit kleine dorp en de uitleg over waar we het Zuiderkruis kunnen vinden krijgen we van enthousiaste hobby- astroloog.  Zijn hobby lijkt wel wat uit de hand gelopen want in zijn tuin, waar we naast kamperen, heeft hij een serie sterke en kostbare telescopen staan.  

Sutherland verwierf overigens recent naam en faam vanwege Mustafa, een leeuw die zijn heil buiten het Karoo NP zocht. Hij was niet de eerste die aan de wandel ging maar wel de enige leeuw die pas een paar weken later, 300 km buiten het park opgespoord kon worden.  Vlakbij Sutherland. In afwachting van transport terug naar het park werd deze avonturier in een plaatselijke politiecel opgesloten. Het verhaal wil dat  in de cel ernaast de lokale dronkelap zijn roes lag uit te slapen. Hoe zou hij zijn Discovery-moment beleefd hebben?

Route

Karoo NP, Zuid Afrika

‍