Kgalagadi; 'Plaats van dorst'

Geschreven op

May 1, 2019

in

Onze nieuwe Harry snort over de Afrikaanse wegen alsof hij nog nooit anders gedaan heeft. De turbo zorgt ervoor dat ook de steile, rotsige passen in de Karoo geen enkel beletsel vormen. Als een jong veulen baant hij zich een weg tussen stenen en gaten, en hij lijkt zich al te verheugen op wat komen gaat. Op elke kampeerplek lijkt hij nog even zijn rug te rechten, zich klaarmakend voor de eerste bezoekers. We hebben veel aanloop, vooral in Kgalagadi. Zelfs zoveel dat op enig moment de buren ons aanraden om een potje voor vrijwillige donaties op te hangen.

Rondom Harry vormt zich vaak een soort van praatgroep van vooral mannen die fan zijn van dit model Landcruiser. Bij de geopende motorkap worden allerlei technische details bewonderd en vaak komen er, al dan niet bij een koud biertje, oude verhalen los over hun eigen Landcruiser Alsof we al jaren bevriend zijn wordt er afscheid genomen en er volgen gezellige zwaaimomenten als we elkaar later weer tegen komen.

Kgalagadi National Park

Twee jaar geleden waren we ook al in Kgalagadi. Het park beslaat bijna 40.000 km2, en is een combinatie van het voormalige Gemsbokpark in Botswana en het Kalahari Gemsbokpark in Zuid Afrika. De Zuid Afrikaanse kant bestaat uit twee droge rivierbeddingen, waarlangs, ver van elkaar verwijderd, een mogelijkheid is om te overnachten. Er zijn plekken waar slechts vier chalets beschikbaar zijn maar er zijn ook ook omheinde terreinen waar zowel kleine bungalows te vinden zijn als de mogelijkheid om te kamperen. De Zuid Afrikaanse kant is drukker en reserveringen zijn mogelijk via een efficiënt on-line systeem.

Een aparte plek in het park is gereserveerd voor de !Xaus-lodge (ja, het uitroepteken hoort zo). In 2002 krijgen de Khomani San en de Mier, de oorspronkelijke bewoners van het gebied, na langslepende gerechtelijke procedures, land toegewezen in het westelijke deel van Kgalagadi. Ze krijgen wel eigendomsrecht maar mogen er niet meer leven, jagen of hun geiten hoeden. Want dat bijt met de bestemming als national park van het grotere gebied waar het land deel vanuit maakt. Met de ontwikkeling van de !Xaus-lodge wordt een oplossing gevonden. In de duurzame ,sfeervolle lodge is werk voor de San en de Mier en, misschien nog wel belangrijker, worden de opbrengsten naar de lokale gemeenschap gaan. De lodge is een plaatje, gelegen aan een verlaten zoutpan. Het vijfsterren uitzicht en de schone witte lakens in combinatie met het heerlijke eten staan garant voor onvergetelijke dagen en een last-minute afwisseling tussen al het kamperen

Botswana of Zuid Afrika ?

Onze voorkeur gaat uiteindelijk toch uit naar het wonen in onze Harry en dan het liefst aan de Botswana-zijde. De kampen zijn kleinschalig en meestal zo gesitueerd dat ze deel uitmaken van de natuurlijke omgeving. Soms verstopt tussen de begroeing, soms gelegen aan een open pan. Omdat de plekken niet omheind zijn, heb je een goede kans dat de dieren, dus ook de grote roofdieren, door je ‘kamp’ lopen. In de ochtend vinden we vaak sporen van bruine hyena’s of een luipaard die de restanten van onze ‘braai’ komen onderzoeken. Het is in ieder geval zaak om, vooral in het donker, niet zomaar bij je auto vandaan te stappen en extra alert te blijven.

Reserveren in Botswana is een onoverzichtelijk gebeuren, ook al omdat er meerdere organisaties zijn die de boekingen beheren. Soms lukt het je om telefonisch of via de mail te boeken, een andere keer is het handiger een agent in te schakelen. Bij ons werkte dat dit keer allemaal niet, maar als ik op een Zuid Afrikaans forum om hulp vraag voor onze reservering reageren meerdere mensen. Op die manier lukt het ons om bijna de helft van onze geplande maand in de Kgalagadi ergens aan de Botswana- kant door te brengen.We nemen een annulering over van Mariette en we maken gebruik van het aanbod van de gastvrije Ina en Leon om hun plek te delen die ze gereserveerd hebben aan de prachtige Mabua -pan. Geheel onverwacht verzorgen ook nog onze lunch en het avondeten alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is.

Onze laatste boodschappen doen we in Uppington. In het park is meestal weinig meer te koop dan hout, cola, bier, groenten in blik en een verdwaalde tomaat. Soms is de winkelvriezer gevuld met gevacumeerd vlees maar de bevoorrading laat zich lastig voorspellen. Twee jaar geleden troffen we in het park sappig frisgroene vlaktes afgewisseld met kleurige bloemenvelden. We hadden geen enkel idee hoe we ooit wild zouden kunnen vinden tussen al dat hoge groen maar werden bijna dagelijks beloond met de vondst van leeuwen of cheetahs. We treffen nu, door de zon , kaal geschroeide valleien waar het, ondanks het verre zicht nog knap lastig is om de dieren te vinden. De regen heeft een jaar overgeslagen en door de aanhoudende droogte lijken de prooidieren naar elders vertrokken te zijn. En met de prooidieren zoeken ook de roofdieren hun heil elders. Het is overigens raadselachtig waar ze dan gebleven zijn.

In plaats daarvan zien we wel veel kleinere beesten die wellicht bij onze vorige trip in het gras verstopt bleven zoals een bruine hyena, honingdassen, stekelvarkens en de Afrikaanse wilde kat. Tot mijn grote frustratie zijn ze meestal weer snel uit beeld of komen tevoorschijn als de schemer inzet waardoor fotograferen een behoorlijke opgave wordt.

Goed gezelschap

Dit keer is er weliswaar geen hoofdrol weggelegd voor de beesten maar dat wordt ruim gecompenseerd met de mensen waarmee we onderweg contact maken en waarmee we niet alleen een ‘ hallo-hoe-gaat-‘t-heb-je-al-een- leeuw-gezien’-gesprek hebben. Al voordat we bij de ingang van het park zijn, treffen we Chiel en Jet, die met hun stoer verbouwde landrover, vanuit Nederland onderweg zijn naar hun laatste twee maanden in Kaapstad. We gaan samen op zoek naar de beesten in het park maar hebben weinig geluk. Wel ‘redden’ we een Zuid Afrikaanse familie die, zonder krik, ergens op een zijweg met een platte band staan. Ed wisselt snel de band en Chiel en Jet wisselen adressen uit voor Kaapstad. Naderhand blijkt dat voor hen weer een mooie begin te zijn voor een vriendschap waar ze veel plezier van hebben aan de Kaap. Zo gaat dat onderweg.

Later in de maand kamperen we een paar dagen samen met de Duitse Sven en Judith. Vorig jaar kwamen we elkaar tegen in Mana Pools, in het noorden van Zimbabwe en we mailen zo af en toe over elkaars reisplannen. Als zij hun auto vanuit Windhoek naar Zambia brengen, maken ze de omweg via Kgalagadi om een week onze kampeerplekken in het immense park te delen. Eenmaal weer terug in Europa, treffen we elkaar weer in Bad Kissingen voor de 4x4-beurs

Bij toeval zien we Wilma en Cecilia, techneut en binnenhuisarchitecte enal een leven lang vriendinnen. Allebei gek op ‘bushcamping’. We maakten een jaar geleden een praatje, ergens in Central Kalahari, een wildpark in Botswana. Als we even kennis gaan maken met onze buren op Rooiputs, herkennen we elkaar opens in de loop van het gesprek. Zij nodigen ons niet alleen uit voor een goed glas wijn maar koken ook een geweldige maaltijd voor ons op een afgelegen plek aan de Botswana-kant.

We zijn opnieuw onder de indruk van de gastvrijheid en hartelijkheid van veel Zuid- Afrikanen. Soms krijgen we zomaar verse groenten of fruit als ze horen dat we lang in het park staan en het is geen uitzondering dat we bij de afwas of in het voorbijgaan een briefje krijgen met naam, woonplaats en telefoonnummer met de boodschap dat we altijd kunnen bellen als we ergens problemen hebben. Misschien helpt het dat we Nederlander zijn en we vaak families treffen met Nederlandse wortels. Het voelt in ieder geval alsof we van harte welkom zijn.