Een Rolex in Oeganda

Geschreven op

February 21, 2020

in

‍

Naar de kapper in Afrika. Ik waag me er niet aan maar Ed heeft genoeg van het gewapper van zijn laatste haren. Op zoek naar een plek om koffie te drinken, lopen we door Jinja, een dorp in het oosten van Oeganda waar het in de hoofdstraat gezellig druk is. Opeens is daar zomaar een kapperszaak. Dus geen met plastic bekleed hokje ergens aan de kant van de weg met een mini-spiegel die je zelf vast moet houden. Maar een echte zaak met grote glimmende spiegels, een imitatie-leren bank voor de wachtenden, snoeiharde muziek en Eugene. Het is wel wat lastig dat Eugene vooral Frans spreekt en wij voornamelijk Engels maar met wat handgebaren komen we er wel uit. Drie millimeter rondom. Ed wijst naar de tondeuse en schudt nee bij de schaar. Dat lijkt ons een overzichtelijke opdracht. Het blijkt nog een hele klus om de juiste kop bij het scheerapparaat te vinden want elke keer als de kapper een begin maakt aan de knipbeurt, valt de kop eraf. Na drie pogingen heeft Eugene een passend geheel gevonden waarmee hij los gaat op de zij- en achterkant. De bovenkant wordt angstvallig gemeden. Er ontspint zich intussen een gesprek tussen de verschillende kappers en uit de gebaren concludeer ik dat er iets mis is. Ed voelt inmiddels wat bezorgd aan de zijkanten van zijn hoofd waar inmiddels geen haar meer te bekennen valt. Ik vraag aan de kappers of er een probleem is. Ze blijken het collectief niet mooi te vinden als de bovenkant ook geknipt wordt maar weten niet goed hoe ze de boodschap moeten brengen. In een Frans/Engels mengelmoesje geven we aan dat het haar bovenop er toch echt af moet. Na veel gezoek komt uit de diepte van zijn bijna lege kapperstas een grote roze kam en ook een schaar tevoorschijn. Eugene maakt een minuscuul beginnetje om de resterende en toch al niet zo overdadige haardos te fatsoeneren. Ed houdt echter stand, wijst weer naar de tondeuse en geeft tussen zijn vingers de 3 millimeter aan. Met een diepe zucht begint Eugene aan zijn klus. Hij legt uit dat hij uit Congo komt en expert is op het gebied van kapsels voor trouwerijen. Gemillimeterde haardossen zijn eigenlijk niet zijn genre. Na een verwarrend uur staan we buiten, vriendelijk uitgewuifd door het hele personeel. Ed heeft geen haar meer op zijn hoofd. Wapperen doet het in ieder geval echt niet meer.

We zijn terug in Oeganda. Toen we in December onze reis zo onverwacht af moesten breken vanwege het overlijden van mijn moeder voelde Kampala zo ver weg van huis. Nu we weer terug zijn voelt alsof we niet weg geweest zijn. Niet in de laatste plaats omdat Farouk, die op onze Harry heeft gepast, op ons staat te wachten Het raakt me als we zijn bezorgde donkere ogen en gefronste voorhoofd zien. die pas plaats maken voor een brede glimlach als hij hoort dat het goed met ons gaat. We beginnen waar we vorige keer gebleven waren, maar niet zonder nog even terug te blikken op het laatste deel van onze reis eind 2019.

Het land is niet nieuw voor ons. Ed heeft er vaker gewerkt en ongeveer 30 jaar geleden was Oeganda onze eerste Afrikaanse bestemming op een iets te avontuurlijke reis. We zagen toen de berggorilla’s, deden een pittige klimtocht in de Rwenzori en werden beschoten in het toenmalige Zaïre. Dit keer hopen we op een wat saaier verloop van onze reis. Het begint in ieder geval goed bij The Haven, een prachtige kampeerplek aan de witte Nijl met zicht op intimiderende stroomversnellingen en de rafters die daar kopje onder gaan. De opkomende zon, prikkend door de vroege ochtendmist, zet de vissers die hun fuiken ophalen in het rustige deel van het water, in een geheimzinnig licht. We eten onze eerste Rolex. Een opgerolde warme chapati, gevuld met gebakken ei, uitjes en, als je geluk hebt, tomaat of andere groente. Het is een smakelijk ontbijt of lunch, gezellig opgediend in een plastic zakje en het geeft ons een mooi excuus om onderweg een praatje te maken zodat we weer kunnen ervaren hoe vriendelijk we hier altijd onthaald worden.

We zijn dan eigenlijk nog onderweg naar Murchison Falls in het noordwesten. We willen Boris en Kerensa opzoeken die we al een paar jaar kennen via de Landcruiserclub. Zij werken inmiddels alweer een jaar in de lodge vlakbij Murchison Falls. Het loopt een beetje anders . Zij appen onderweg dat hun contract nogal abrupt eindigt. We zullen elkaar dus niet meer in hun lodge treffen maar ergens halverwege op weg naar Kidepo, een park in het noordelijke grensgebied dat gedeeld wordt met Zuid Soedan. Onderweg naar de ontmoetingsplek overnachten we bij Ziwa-camp. Op particulier initiatief zijn daar sinds een aantal jaren witte neushoorns gehuisvest in de hoop op talrijk nageslacht. Er is een paar weken geleden een kleintje geboren en wij willen heel graag met de ranger mee om de nieuwste spruit te zien en te horen. Luister maar goed naar de video. Het geluid is echt heel aandoenlijk.

‍

Maar voordat we aan de wandel gaan met de ranger is er verwarring over onze overnachtingsplek. De sleutel van het hangslot op het hek is namelijk zoek. Dat klinkt als een probleem dat we al eerder tegenkwamen. De brommer waarmee iemand onderweg gaat om een andere sleutel te halen zien we verderop tegen een boom geparkeerd worden. Geen brandstof meer. Wij vinden het geen probleem om buiten het hek te staan en begrijpen eerlijk gezegd de hele ophef niet zo goed. We slapen tenslotte in de auto en er staan overal auto’s op het terrein. Maar de rangers verzekeren ons dat de rhinos ook in het donker ‘very dangerous’ zijn en ze rusten niet voordat wij achter slot en grendel ergens op een veldje staan. Ook goed.

De route naar Kidepo is rustiger dan rustig. De enkele safari-auto die in deze tijd nog rondrijdt heeft de afslag naar Murchison Park genomen en wij rijden inmiddels door een gebied waar nog van ver, vrolijk en oprecht verbaasd gezwaaid wordt. Kamperen doen we ergens in de tuin van een wat vervallen guesthouse en delen het gras met een grote geit, poezen en drie vrolijke honden. Kidepo ligt in een vallei, omringd door hoge bergpunten waartussen we dagelijks het onweer heen en weer zien ketsen. Op een enkel buitje na, hebben we geen last meer van de regen maar door het water van de afgelopen tijd is de rode, bolle weg die begint waar het asfalt ophoudt, een glibberige modderbaan geworden. De afwateringsgeulen aan de zijkant zijn diep en daar willen we, net als het busje dat we onderweg zien liggen, niet in terecht komen. De route tussen de bergen loopt door wat kleine dorpjes. We herkennen de Rolex-stalletjes al van verre aan de bolletjes deeg en de hoeveelheid eieren die uitgestald staan.

We zijn een beetje stil als de vlakte die Kidepo-Valley heet zich uiteindelijk voor ons opent. Onze kampeerplek bevindt zich bovenop een heuveltje, middenin die vlakte, met vrij uitzicht over de vallei en is een van de mooiere plekken waar we deze reis gestaan hebben. Soms nemen we de auto om nog wat rond te rijden. Al was het alleen maar om een glimp van de leeuwen op te vangen die verderop een zebra gepakt hebben. Maar meestal blijven we met de verrekijker en fotocamera paraat, wachten op wat er langs komt. Ed viert zijn verjaardag op 5 december dit keer niet met een driegangenmenu en kaarsjes op zijn taartje maar wel met meer visite dan waarvan we ooit gedroomd hebben. In de loop van de ochtend meldt zich een groep buffels onderaan onze heuvel. Hun aantal wordt groter en groter. Ze trekken rondom onze slaapplek, gelukkig op voldoende afstand, en vormen op enig moment een lint dat wel een paar kilometer lang is. Er is wel wat reuring als een groep elands (antilopen die zo’n 600 kg wegen) zich een weg probeert te banen door de meute . Maar de duizenden buffels doen vooral wat ze altijd doen. Grazen en loeien. We blijven uiteindelijk een week en vertrekken via het oostelijke, uitgestrekte bergachtige Karamoja-gebied naar Jinja, de plek waar we nu, 2 maanden later, weer staan. Van hier willen we in de komende weken vooral door Kenia reizen waar we de laatste keer veel te weinig gezien hebben. We hopen dit keer op minder water, maar onze favoriete , riekende rubberlaarzen liggen voor de zekerheid wel weer binnen handbereik