Een klein klusje wordt een grote klus . Het duurt even voordat we onderweg kunnen. Er wachten een paar prachtige onbekende kampeerplekken. En Thomas, de beheerder van zuidelijk Khaudum , Frans, Erwin, Rachel en Vicky

Eerst een goede plek vinden om de kerstdrukte te ontlopen in Noord Namibië en dan naar Kgalagadi voor een maand in de bush. Gek he? Het komt toch weer anders dan we vooraf kunnen bedenken.

Wordt het dobberen op het meer of worden we aan een boom gehangen? Opeens lijkt de oversteek over Lake Kariba met een pontoon een iets minder goed plan

Saai wordt het niet. In de eerste maand van onze reis worden we gestopt door een grote brand in Central Kalahari en in Hwange valt onverwacht een leeuwin uit naar onze Harry.

Botsende beesten, stampende hoeven en lawaaiig geloei. Het is chaos als we een groep gnoes op ons af zien rennen. Er hangt alleen een hangmat tussen ons en de horde.

Een half geschreven blog en een berg foto's wachten al een tijdje. Het duurde even totdat een paar vergeten verhalen van onze laatste reis hun weg naar een nieuwe blog vonden

Op stap met zijn achten? Niets voor ons. Dachten we. Maar dat was voordat we in Zimbabwe naar de ‘game count’ gingen

Het is vrijdagmiddag en de brandwacht zet nog even vaart achter hun gecontroleerde grasbrand. De olifanten trekken zich er niets van aan maar wij vinden de aktie wat minder geslaagd

Een kleine zwarte auto met donker getinte ramen blokkeert onze doorgang. We horen zware bassen en zien een diamantje in een voortand glinsteren We zijn in Zuid-Afrika. Ergens op een afgelegen modderige weg. 

Het leven van een Jack Russell in Mozambique is behoorlijk avontuurlijk. En soms knap ingewikkeld. Vooral als je op reis mee mag naar onbekende, blinkende witte stranden.

Olifanten, ons vervelen ze nooit. We kennen ze als grote, vriendelijke, slimme giganten. Maar dat beeld verandert snel als we door Ghonorhazou in het zuiden van Zimbabwe trekken.

Een muis, een gescheurde remleiding en een lege accu. In de eerste weken komen we een paar vervelende hindernissen tegen. Maar daarna kan de reis echt goed beginnen.

Eindelijk zien we de woestijn-olifanten en worden we verrast met een groen ei op een bijzondere plek. Na alle dieren in Etosha trekken we naar de stilte in het ruige Kaokoveld. 

Wakker worden in de woestijn en besluiten dat je die avond sushi’s wilt eten aan de Atlantische Oceaan. Kan het nog beter?

Het is lang geleden dat er zoveel regen gevallen is in Namibië. Hoe dat water zijn weg vindt in de woestijn ondervinden we aan den lijve in Sossusvlei

Tussen alle lege kampeerplekken zijn daar opeens ook bekenden. En bekende onbekenden. Juist die afwisseling kleurt onze lange reis van Nairobi naar Windhoek.

We installeren ons, moe en zweterig, voor een sundowner aan de Luangwa-rivier. Er klinkt gezoem om ons hoofd. En daar blijft het niet bij. 

Vroeg in de ochtend worden we ruw uit onze slaap gehaald door luid getoeter en angstaanjagend gekrijs, gevolgd door gekraak en geraas. Het prachtig beschilderde, riet-gedekte toiletgebouw is niet meer.

Een gospelkoor bij de grens en zandduivels die ons venijnig in de ogen prikken. Welkom in Botswana in Oktober

Lawaaiige olifanten in Elephant Sands, stille zoutpannen rond Sua en een heerlijk koud biertje in goed gezelschap van grote mannen met harige benen vlakbij Maun. Wat valt er nog meer te wensen?

Als we de oceaan tussen de talloze palmbomen zien glinsteren, weten we dat we er bijna zijn. Inhambane voorbij en dan opent zich het zicht op de blauwe Lagoon van Tofo. We zijn weer terug. Alsof we nooit weg zijn gegaan.

Een grotere overgang is bijna niet mogelijk. Het aantal decibels is indrukwekkend en onze bekers trillen bijna de auto uit als de enige kampeerplek die we kunnen vinden zich midden in het feestgedruis bevindt

Twee jaar geleden waren we ook al in de Kgalagadi. Het was er toen zo groen, dat we ons afvroegen hoe we daar ooit dieren konden 'spotten'. Dit keer is het kurk- en kurkdroog. Maar dat maakt het niet gemakkelijker.

Tweehonderdvijftig kilometer leegte, onderweg naar een pan waarvan de naam altijd wel aanleiding is voor een giechel of een opmerking. Ik zie Ed een paar keer fronsend op ons nieuwe metertje tikken.

Er ligt een dode zebra op ons pad. En er staan auto's omheen. Zou er een ongeluk gebeurd zijn?

Nadat er veel containers bij Vlieland overboord gegaan zijn, is het toch weer spannend om onze nieuwe Landcruiser op de boot te zetten.Wij gaan zelf onderweg vanuit Windhoek waar we onze andere Landcruiser gestald hebben