We nemen alle tijd in dit kleurige, warmhartige land aan het grote meer. Uitgestrekte stranden, vissersboten, koffie drinken en een praatje met wie er voorbij komt. Ontspannend in plaats van spannend. Net vakantie.

Botsende beesten, stampende hoeven en lawaaiig geloei. Het is chaos als we een groep gnoes op ons af zien rennen. Er hangt alleen een hangmat tussen ons en de horde.

Een muis, een gescheurde remleiding en een lege accu. In de eerste weken komen we een paar vervelende hindernissen tegen. Maar daarna kan de reis echt goed beginnen.

Het is onwerkelijk. Op maandag kamperen we, ver in noordelijk Kenia, vertederd bij de baby-olifanten en op vrijdag lopen we een bijna leeg vliegveld binnen, onderweg naar huis.

We zijn terug in Oeganda en we beginnen onze reis waar we vorige keer gebleven waren. In Jinja. Met prachtig uitzichtt op de Victoria Nijl onze uitvalsbasis onderweg naar Kenia.

We staan gewoon vast. We kamperen bij Jungle Junction, een bekende standplaats voor overlanders in Nairobi en het stortregent. Er zit niet anders op dan het water een paar dagen uit te zitten.

Afrikaanse logica. Soms zien we het aankomen en soms worden we er door overvallen. Saai is het nooit.

We installeren ons, moe en zweterig, voor een sundowner aan de Luangwa-rivier. Er klinkt gezoem om ons hoofd. En daar blijft het niet bij. 

Vroeg in de ochtend worden we ruw uit onze slaap gehaald door luid getoeter en angstaanjagend gekrijs, gevolgd door gekraak en geraas. Het prachtig beschilderde, riet-gedekte toiletgebouw is niet meer.

Een gospelkoor bij de grens en zandduivels die ons venijnig in de ogen prikken. Welkom in Botswana in Oktober

Lawaaiige olifanten in Elephant Sands, stille zoutpannen rond Sua en een heerlijk koud biertje in goed gezelschap van grote mannen met harige benen vlakbij Maun. Wat valt er nog meer te wensen?

Een grotere overgang is bijna niet mogelijk. Het aantal decibels is indrukwekkend en onze bekers trillen bijna de auto uit als de enige kampeerplek die we kunnen vinden zich midden in het feestgedruis bevindt

Twee jaar geleden waren we ook al in de Kgalagadi. Het was er toen zo groen, dat we ons afvroegen hoe we daar ooit dieren konden 'spotten'. Dit keer is het kurk- en kurkdroog. Maar dat maakt het niet gemakkelijker.

Tweehonderdvijftig kilometer leegte, onderweg naar een pan waarvan de naam altijd wel aanleiding is voor een giechel of een opmerking. Ik zie Ed een paar keer fronsend op ons nieuwe metertje tikken.

Er ligt een dode zebra op ons pad. En er staan auto's omheen. Zou er een ongeluk gebeurd zijn?

Nadat er veel containers bij Vlieland overboord gegaan zijn, is het toch weer spannend om onze nieuwe Landcruiser op de boot te zetten.Wij gaan zelf onderweg vanuit Windhoek waar we onze andere Landcruiser gestald hebben