Langzaam gaan de grenzen in Afrika weer open en soms net zo snel weer dicht. We wagen het er weer op en met de hulp van wat hulp van de toeschietelijke immigratie-officers komen we een heel eind

Een kleine zwarte auto met donker getinte ramen blokkeert onze doorgang. We horen zware bassen en zien een diamantje in een voortand glinsteren We zijn in Zuid-Afrika. Ergens op een afgelegen modderige weg. 

In Maart 2019 rijden we vanuit Windhoek naar Kaapstad en ruilen onze Harry 1 om met Harry 2. Onze bestemming deze keer is Tofo in Mozambique.

Lawaaiige olifanten in Elephant Sands, stille zoutpannen rond Sua en een heerlijk koud biertje in goed gezelschap van grote mannen met harige benen vlakbij Maun. Wat valt er nog meer te wensen?

Als we de oceaan tussen de talloze palmbomen zien glinsteren, weten we dat we er bijna zijn. Inhambane voorbij en dan opent zich het zicht op de blauwe Lagoon van Tofo. We zijn weer terug. Alsof we nooit weg zijn gegaan.

Een grotere overgang is bijna niet mogelijk. Het aantal decibels is indrukwekkend en onze bekers trillen bijna de auto uit als de enige kampeerplek die we kunnen vinden zich midden in het feestgedruis bevindt

Twee jaar geleden waren we ook al in de Kgalagadi. Het was er toen zo groen, dat we ons afvroegen hoe we daar ooit dieren konden 'spotten'. Dit keer is het kurk- en kurkdroog. Maar dat maakt het niet gemakkelijker.

Er ligt een dode zebra op ons pad. En er staan auto's omheen. Zou er een ongeluk gebeurd zijn?

Nadat er veel containers bij Vlieland overboord gegaan zijn, is het toch weer spannend om onze nieuwe Landcruiser op de boot te zetten.Wij gaan zelf onderweg vanuit Windhoek waar we onze andere Landcruiser gestald hebben