Olifanten, ons vervelen ze nooit. We kennen ze als grote, vriendelijke, slimme giganten. Maar dat beeld verandert snel als we door Ghonorhazou in het zuiden van Zimbabwe trekken.

Eindelijk zien we de woestijn-olifanten en worden we verrast met een groen ei op een bijzondere plek. Na alle dieren in Etosha trekken we naar de stilte in het ruige Kaokoveld. 

Het is lang geleden dat er zoveel regen gevallen is in Namibië. Hoe dat water zijn weg vindt in de woestijn ondervinden we aan den lijve in Sossusvlei

Na acht maanden zijn we terug op Oegandese bodem waar Harry op ons wacht. Gepoetst en gezeemd. Wij zijn inmiddels getest, getemperatuurd en uitgebreid gedesinfecteerd. Het gaat allemaal wat anders dan anders 

Het is onwerkelijk. Op maandag kamperen we, ver in noordelijk Kenia, vertederd bij de baby-olifanten en op vrijdag lopen we een bijna leeg vliegveld binnen, onderweg naar huis.

We zijn terug in Oeganda en we beginnen onze reis waar we vorige keer gebleven waren. In Jinja. Met prachtig uitzichtt op de Victoria Nijl onze uitvalsbasis onderweg naar Kenia.

We installeren ons, moe en zweterig, voor een sundowner aan de Luangwa-rivier. Er klinkt gezoem om ons hoofd. En daar blijft het niet bij. 

Vroeg in de ochtend worden we ruw uit onze slaap gehaald door luid getoeter en angstaanjagend gekrijs, gevolgd door gekraak en geraas. Het prachtig beschilderde, riet-gedekte toiletgebouw is niet meer.

Een gospelkoor bij de grens en zandduivels die ons venijnig in de ogen prikken. Welkom in Botswana in Oktober

Lawaaiige olifanten in Elephant Sands, stille zoutpannen rond Sua en een heerlijk koud biertje in goed gezelschap van grote mannen met harige benen vlakbij Maun. Wat valt er nog meer te wensen?

Tweehonderdvijftig kilometer leegte, onderweg naar een pan waarvan de naam altijd wel aanleiding is voor een giechel of een opmerking. Ik zie Ed een paar keer fronsend op ons nieuwe metertje tikken.